istanbul not Constantinople

ავტობუსი შეგვეშალა. ჰო, აი ასე, ავედით, დავსხედით, ბარგი დავაწყვეთ, ნახევარი საათი ვიარეთ და აღმოვაჩინეთ რომ სტამბულში არ მივდიოდით. ჩამოვედით სადღაც ბენზინგასამართ სადგურზე. მერე ვისხედით სამნი, შეცივებულები, აბუზულები, ვსვამდით ცხელ თურქულ ჩაის და ველოდით. დაკვირვებიხართ როგორ სწრაფად ქრება სიგარეტი, როცა ელოდები? მოკიდებასაც ვერ ასწრებ ისე სწრაფად.
მთელი ღამე მივდიოდით. არ მახსოვს როდის ჩამეძინა. მახსოვს გაღვიძება. უზარმაზარი მწვანე ველი იშლებოდა ჩვენი ავტობუსის ფანჯრიდან.
ვიჯექი ავტობუსში, როგორც რომელიღაც ჰოლივუდური მელოდრამის გმირი, ვუყურებდი როგორ ცვლიდა ვინდოუსის ფონებიან მინდვრებს ყარყატის ბუდიანი სახლები, როგორ იღვიძებდნენ გზადაგზა სოფლები, ქალაქები და ვხვდებოდი რომ წინ არაჩვეულებრივი თავგადასავალი მელოდა.

მაისის მერე ვცდილობ ამ პოსტის დაწერას. ჩვევა მაქვს ასეთი, რაღაც ამბავი მანამ გრძელდება, სანამ არ დავწერ. და როცა ვწერ მთავრდება. ყველაფერი რაც სტამბულში მოხდა იმდენად პირადი და იმდენად ჩემია ვერაფრით მოვახერხე მისი სიტყვებად ქცევა.
ჰოდა აი ასე ემოციებს მოგიყვებით.

ისტიკლალ ჯადესზე მივდივართ. ახალი წელი არაა, მაგრამ ყველაფერი ისეა განათებული, გეგონება სადაცაა ფეიერვერკები ამოიფრქვევა და ახალი წლის ან სულაც ახალი საუკუნის დადგომას გამცნობს. სელფი ისტიკლალზე, სელფი ტრამვაისთან, სელფი ტრამვაიში, სელფი სიმითის გამყიდველთან, დაბადების დღის ფართი სტარბაქსში, შემწვარი წაბლის, მოხალული ბუსტუღის და სიმითის სუნი ერთმანეთში ირევა. არაფერზე არ ვფიქრობ საერთოდ, ბედნიერებაზე პასუხისმგებელი ტვინის უჯრედები (თუ საერთოდ არსებობენ ისინი) სრული დატვირთვით მუშაობენ. როგორი გრძნობაა იცით? აი უბრალოდ კარგად ხარ. არაფერი განსაკუთრებული არ ხდება, მაგრამ კარგად ხარ. იღებ ასობით ფოტოს, ათასი სუნით, გემოთი და ფერით გაჟღენთილ ქალაქში დადიხარ და ბედნიერი ხარ.

დერვიშების მუზეუმი, გალათას კოშკი, თევზიანი პურები ბოსფორზე, გრანდ ბაზარი, მეჩეთები, აია სოფია, სულთნის სასახლეები, დადიხარ ოტომანთა იმპერიის ნანგრევებზე ახალ თურქეთში და რაღაცებზე ფიქრობ. გინდა რომ აღფრთოვანდე, ემოციები გაგიჩნდეს, მაგრამ ზოგჯერ უდიდესი არქიტექტურული შენობაც კი შეიძლება სისულელედ მოგეჩვენოს.

სტამბულში ყოფნის რომელიღაცა ერთ დღეს წვიმდა. მარტინით გაბრუებული ვიწექით სამი გოგო სადღაც სასტუმროს თეთრ ნომერში, რომლის ერთი კედელი აგურისფერი იყო, წითელი აგურის ორნამენტებით. რაღაცეებზე ვიცინოდით, გარეთ წვიმდა, ფანჯარაზე მარტინის ჭიქები ეწყო, ზოგი სავსე, ზოგი ნახევრად ცარიელი. ცოტა უფრო გვიან ვავსებდით რაღაც ტესტს, რომელიც იყო რუსული და რომელიც სინქრონული თარგმანით აღწევდა ჩემამდე. მეძინებოდა სასტიკად, თავს ვერ ვწევდი, მინდოდა მალე დამთავრებულიყო ტესტი, რომელიც არა და არ მთავრდებოდა.
მერე უცებ ტესტიც დამთავრდა და ჩემი სურვილიც დამეძინა, უკვალოდ გაქრა.

ასე ხდება ხოლმე ცხოვრებაშიც. ზოგჯერ არის რაღაც, რაც ძალიან, ძალიან მინდა. მილიონ გზას, ხერხს, მეთოდს ვეძებ სასურველის მისაღწევად. ღია კარს ვამტვრევ, წყალს ვნაყავ, ქარის წისქვილებს ვებრძვი, ბოლოს ვეშვები და ვიკიდებ მოტივით – აღარ მინდა. მერე გადის დროს და მართლა აღარ მინდა ის, რის მისაღწევადაც უამრავი შრომა და ენერგია დავხარჯე. და ზუსტად მაშინ როცა ამ გადაწყვეტილებას მივიღებ, იმ რაღაცას, რის მისაღწევადაც ვიბრძოდი – ვიღებ. ასეთ დროს სასოწარკვეთილებაში რომ არ ჩავვარდე, თვითირონიას ვეძალები.

ჰოდა ახლა, მაისში დასაწერ პოსტს ვწერ ნოემბერში. ძველი ამბების დასამთავრებლად დავწერე. აი ამ კატებისთვის დავწერე, თუ ამბისთვის რომელთანაც კატებმა დამაკავშირა. ოდესმე ყველა კატას ექნება სახლი და ყველა ადამიანი თავისებურად იქნება ბედნიერი.

როცა მზე ჩავიდა აღმოსავლეთით

ხანდახან ძალიან მარტივია უბრალოდ ადგე და წახვიდე. ყოველგვარი მიზნის, გეგმის გარეშე, მაგრამ მაინც წახვიდე.
ასე წავედით მე და იაკო ტრაბზონში.

სულ ვამბობ ხოლმე, თანამგზავრში უნდა გაგიმართლოს. ჰო, ახლა შემიძლია ვთქვა, იაკო, იმ ადამიანებს შორის ვისთან ერთადაც მიმოგზაურია, საუკეთესო თანამგზავრია. სამყაროს დასალიერში რომ შეგიძლია წახვიდე მასთან ერთად, ისეთი. რუკა გვქონდა, მაგრამ პირველად ჩემს ცხოვრებაში რუკით სიარული არ მინდოდა. გზაში ათას რაღაცაზე ვფიქრობდით, ვლაპარაკობდით და იაკოს ჩანთაში ექსტრემალური სიტუაციებისთვის შემონახულ ვანილს ვისუნთქავდით. მე არ ვიცოდი და ამ მოგზაურობის დროს აღმოვაჩინე, ვანილის ფანტასტიური თვისება – დაახშოს ყველა სხვა სუნი და ჰაერი ვანილის მოტკბო, სევდიანი სურნელით გაჟღინთოს.

გზაში ვიღებდი გზას. სანამ ადამიანების გადაღებას დავიწყებდი, მანამდე იმ მილიონ რამეს შორის, რასაც ვიღებდი იყო გზები და ხეები. გზა, როგორც ასეთი, მხოლოდ გზა არ არის ჩემთვის. ცოტა უფრო მეტია, წესიერად არ შემიძლია ავხსნა. ასე, სიტყვებით არ გამომდის. უბრალოდ გზა, გზაზე მეტია.

თურქეთში პირველად ვიყავით. მოჯადოებული ვუყურებდი ზღვისპირა ქალაქების წინ მოწყობილ პატარა პორტებს, მეთევზეთა გემებს და თეთრ შუქურებს. თუმცა ვიღაცისთვის ეს ალბათ მოწყენილი და უინტერესო ხედია. ამაზე მერე დავფიქრდი, უკან დაბრუნებისას, საქართველოში მომავალ ქალებს რომ ვუსმინე. ამ გზაზე სიარულით და შრომით დაღლილ ქალებს. ჰო შრომით, თურქეთში ცხოვრება, აპრიორი ცუდ რაღაცებს არ ნიშნავს და ქართული სტერეოტიპი, იქ მომუშავე ქალებზე, უმეტეს შემთხვევაში, ჩვეულებრივი „გრუზინული“ სტერეოტიპია და მეტი არაფერი.

ქალაქის აღქმა და შეყვარება დავიწყეთ ბაზრიდან. თქვენი არ ვიცი, მაგრამ მე ვფიქრობ მცირე დროში მაქსიმალურად ბევრი ინფორმაციის მიღება სწორედ ბაზარში შეიძლება. ქალაქის/ქვეყნის კულტურაზე, რიტმზე, ცხოვრების წესზე ბაზარი გაძლევს ფასდაუდებელ ინფორმაციას.

დავდიოდით ორი გურჯი გოგო ტრაბზონის ათას ფერად აჭრელებულ ბაზარში, ფერად თავსაფრებს, კაბებს, კერამიკებს შორის და ვტკბებოდით. ფუტკრებივით მოფუსფუსე ხალხის ცქერით, სიფერადით და აუტანლად მაგარი გრძნობით, რომ გამოგვივიდა. არაფერი განსაკუთრებული, ცხოვრება იმ მომენტში თავგადასავლად ვაქციეთ და ეს მოგვწონდა.

საკვები, საკვები, საკვები – ყველგან საჭმელია. როგორც იაკომ თქვა 75 ქურუშიანი ფუნთუშა წარმოუდგენლად გემრიელი იყო.

ეს კაცი ვინ იყო და რა უნდოდა არ ვიცი :)) ისე, ყველგან მისი ფოტოები იყო გაკრული

ფუნთუშა არ ვიცი, მაგრამ მე ყველაზე მეტად კარამელში ამოვლებული ვაშლი მომეწონა. ჯადოქრობაა, ყველაზე გემრიელი რამე, რაც კი შეიძლება გასინჯო ქუჩაში შემწვარი წაბლის შემდეგ.

ორ თუ სამსაათიანი ხეტიალის შემდეგ ჩაიხანა ვიპოვეთ, ჩაის დასალევად. ვსვამდით უგემრიელეს თურქულ ჩაის შემწვარ წაბლთან ერთად და არ გვჯეროდა იმის რაც ხდებოდა.

ალბათ იმიტომ რომ ყველაფერი ძალიან კარგი იყო. საოცარი შეგრძნებაა როცა ყველაფრისგან შორს ხარ, ფიზიკურადაც და გონებრივადაც. როცა ყველაფერს აქრობ შენი ციდან, იმ წამის გარდა რომელშიც ცხოვრობ. როცა წარსული და მომავალი აღარ არსებობს. ყველაფერი მარტო ერთი წამია. ჯერ ჩაის სმის წამი, მერე გაზეთის ყიდვის, საინტერესო კადრის დანახვის წამი, ქუჩის მუსიკოსების მოსმენის წამი, ნარდის მოთამაშეთა გადაღების წამი, ციცაბო ქუჩაზე დაშვების წამი, ქუჩის თავში მდგარი ბიჭები რომ მოგძახიან ჰეი ჩიჩეკ. ყველაფერი მართლა წამი იყო.

დავდიოდით აღმართ-დაღმართ, უბან-უბან, ვისრუტავდით ქალაქს, ვიღებდით ბევრ ფოტოს, ხოლო რის გადაღებასაც ვერ ვასწრებდით, მეხსიერებაში ვინახავდით, როგორც იმ კადრს, ვიწრო ქუჩის თავზე თვითმფრინავმა რომ გადაიფრინა, ან იმ კადრს სანელებლების გამყიდველმა სანელებლების ქილას რომ ამოურია, ან იმ კადრს ყვავილების გამყიდველი პაწაწინა ჯიხურიდან რომ გამოვარდა ჩვენს დანახვაზე, ეგონა ვიყიდდით. ყვავილები არ მიყვარს, მაგრამ ღმერთო ჩემო, ისე ლამაზად იყო შეფუთული, მეც კი მომეწონა.

ჩემი და იაკოს ვნებები ბლოკნოტებშიც დაემთხვა, ღმერთო, ლამის ყველა საკანცელარიო მაღაზიაში შევედით, ყველა ბლოკნოტი სათითაოდ გავსინჯეთ. ფასს რომ ვგებულობდით, ერთმანეთს გადავხედავდით, ვიტყოდით: „ეს ჩვენ არ გვინდა“ და მოვდიოდით. ვერაფერს იტყვი, ფანტასტიური იყო. ჰო და კიდევ, ორივეს დაგვწყდა გული დერვიშზე, რომელიც არ ვიყიდეთ. მე რომელიც მომეწონა, ის ზედმეტად ძვირი ღირდა. იაფი კიდევ არ მოგვეწონა. დავრჩით უდერვიშოდ.

ზედმეტად მწვანე იყო ჩემი რუმი ♥

კიდევ რა ვნახეთ? რა ვიცი, მილიონი რამე ვნახეთ. ტრაბზონის მუზეუმი – გარედან, მეჩეთები, თურქი არქიტექტორის მიმარ სინანის ძეგლი, რომელიც ტრაბზონის ვილაიეთის წინ მდებარე სკვერში დგას, ვიწრო ქუჩებზე მდგარი, ყვითელკედლებიანი სახლები, ტრაბზონის აბანო, ვნახეთ როგორ ანგრევენ ქალაქის ძველ უბანს და იქ მდგარ ძველ, ბანიან სახლებს.

მთელს ამ მოგზაურობას ეს მუსიკა სდევდა თან. აღმოსავლეთით ვარ გატაცებული. როცა ამ მუსიკას ვუსმენ სხვა პლანეტაზე ვარ. შაბათსაც, ტრაბზონში, ვხედავდი როგორ როგორ ჩადიოდა მზე აღმოსავლეთით და არა დასავლეთით, უდაბნო არსად იყო, მაგრამ ვხედავდი როგორ ხვეტდა ქარი უდაბნოს ქვიშას და როგორ წითლდებოდა ჰორიზონტი. ვხედავდი როგორ ფენდა თავსაფრიანი ქალი ბანიან სახლზე სარეცხს, სახლს მზის სხივი ეცემოდა, გარდატყდებოდა და ათასფერად იშლებოდა. ახლადგაფენილ სარეცხს ორთქლი ასდიოდა… მზე ჩავიდა და დაღამდა.

ჰო, მთავარი. ამ ჩვენს ჯადოსნურ მოგზაურობას ერთი ნაკლი ჰქონდა, ძალიან ცოტა ფული გვქონდა, თითქმის არ გვქონდა.
და მაინც, მე ვფიქრობ როცა რაღაც გინდა, ის რაღაც ზუსტად მაშინ უნდა მიიღო, როცა გინდა. არცერთი წამით გვიან, არცერთი წამით ადრე. მერე რა რომ შეიძლება მხოლოდ უკანდასაბრუნებელი ბილეთის ფული გქონდეს, მერე რა …

ერთადერთ წიგნი, რომელსაც არასდროს არავის ვათხოვებ ელიფ შაფაქის „სიყვარულის ორმოცი წესია“. ეს წიგნი არ არის სიყვარულზე კლასიკური გაგებით. სუფიზმზეა, აბსოლუტური ჭეშმარიტების ძიებაზე და გზაზე, რომელსაც სუფი გადის. რაღაცნაირად მივეჯაჭვე ამ წიგნს. როცა რთული პერიოდი მაქვს, უბრალოდ ვიღებ, შემთხვევით რომელიმე გვერდზე გადავშლი და იქ ზუსტად იმას ვპოულობ, რაც მოცემულ მომენტში მჭირდება. ახლაც, ამ პოსტს ვამთავრებ, ვშლი წიგნს და ვკითხულობ:

„არ შეეწინააღმდეგო ცვლილებებს, რომლებიც ცხოვრების გზაზე დაგხვდება. იდინოს ცხოვრებამ. წინ ნუ გადაეღობები. თუ ყველაფერი თავდაყირა ამოტრიალდა, ნურც ეგ შეგაკრთობს. კარს მომდგარ სიახლეს რად უნდა ამჯობინო ის, რასაც უკვე შეჩვეული ხარ? განა რა იცი, რა სჯობს სინამდვილეში?“

სანამ მზე ამოვა

“მთები – ვისთვის თვალსეირი,
ვისთვის ჯავრი შიგნიდანა “

ქუთაისიდან ბათუმამდე ორი მატარებლის ხიდია. ბევრი სხვა სიკეთეების გარდა, მატარებლით მგზავრობა მარტო ამ ორი ხიდისთვის ღირს. ალბათ ვერასოდეს აღვწერ შეგრძნებას, რომელიც იმ მომენტში მოდის, როცა მატარებელი ხიდზე შესრიალდება, ხიდის კონსტრუქცია ლანშაფტს კადრებად შლის, აიპოდში ვიღაც რაღაცაზე მღერის, მე კი ვფიქრობ რომ თუნდაც მარტო ამ წამისთვის ღირს ცხოვრება. ეს ის წამებია, როცა საკუთარ სამყაროში ხარ და გარესამყაროს არსებობას ვეღარ ამჩნევ.

გასულ შაბათს, ქედიდან სხალთამდე ეს წამი, ერთ საათზე მეტხანს გაგრძელდა. წასვლისას ჩემს თავს ვუთხარი, არცერთი კადრი, ყველაფერი მეხსიერებაში გადაგაქვს. მოგიყვებოდით, მაგრამ შეუძლებელია ადამიანურ ენაზე გადათარგმნო რას ეუბნება მთა მეზობელ მთას, რაზე ეჭორავება ერთი ხე მეორეს, რაზე ბურტყუნებს მდინარე, რომელსაც ერთგან უზარმაზარი ლოდები ჩამოუტანია და ლამის კალაპოტი ჩაუხერგავს. როგორ შლიან მხრებს ფერისცვალების მოლოდინში მყოფი მთები, როცა ხეობებიდან ნისლები ამოდის. თითქოს ჯავრს იშორებენო. და ამ მთებს შორის როგორ მიიკლაკნება გზა, რომელზეც ნაადრევი ფოთოლცვენა დაწყებულა უკვე.

გუშინ საღამოს პირველად დავფიქრდი იმაზე, მთიანეთში რომ არ მეცხოვრა ალბათ საერთოდ სხვა ადამიანი ვიქნებოდი. 6 თვე ხევ-ხევ, მთა-მთა, სოფელ-სოფელ რომ არ მეარა, ის არაჩვეულებრივი, კეთილი, ალალი ადამიანები რომ არ გამეცნო, მთაში რომ ცხოვრობენ მე დღევანდელი მე არ ვიქნებოდი. შემდეგ სამი თვე ყინულის ქალაქში რომ არ მეცხოვრა, მთის ავი სახე რომ არ მენახა, ვერასოდეს მივხვდებოდი რას უძლებენ ადამიანები რომლებიც წელიწადში 6 თვეზე მეტს გარესამყაროს წყდებიან და ყინულიან მთებში იკეტებიან. ამბობენ რომ სიყვარულს მაშინ განიცდის ადამიანი, როცა მუცელში პეპლები იწყებენ ფართხალს. ბოლო დროს როცა ჩემი ყინულის ქალაქი მახსენდება, მოწყენილობისგან, დარდისგან, სიცარიელისგან სავსე, cup story – ების კეთებით რომ ვაცოცხლებდი ცხოვრებას, პეპლების არსებობას ვგრძნობ ჩემში. წარსული კი არ მენატრება, უბრალოდ მიყვარს.

ქარის შიგნითა მხარე

„ქალი თავისი ცხოვრების პირველ ნახევარში შვილებს აჩენს, მეორეში კი კლავს და მარხავს საკუთარ თავს ან ახლობლებს. საკითხავი მხოლოდ ის არის, როდის იწყება ეს მეორე ნახევარი“.
მილორად პავიჩი

„მთავარი ის კი არ არის რას გრძნობ,
მთავარია შეგწევს თუ არა საიმისო ძალა გრძნობებს მოერიო“.
მე

თუ გრძნობების გონებით მართვა შეგიძლია ეს ნიშნავს რომ ის მთავარი და მნიშვნელოვანი გრძნობა, რომლის განცდის გარეშე სიკვდილიც დედამიწაზე ფუჭად დაკარგულ წლებს, უფრო მეტიც არ არსებობას ნიშნავს, ჯერ არ განგიცდია.
და თუ ეს ის მთავარი არ იყო, მაშინ სანერვიულოც არაფერია.

პატარა ქალაქის სანაპიროზე, ზუსტად იმ მონაკვეთში, სადაც მდიდრული სასტუმროს კერძო პლაჟის ღობე შუაზე ჰყოფდა სანაპიროს და ზღვარს ავლებდა ადამიანებს შორის, ვსეირნობდი ახლადგაცნობილ, მაგრამ მაინც უცნობ ადამიანთან ერთად და ფოტოებს ვუღებდი.
მოგვიანებით ის გოგო მიყვებოდა, წლების მანძილზე როგორ სურდა იმ ღობის მიღმა აღმოჩენილიყო რომელი ღობეც ზღვარს ავლებდა მასა და უცნობ ადამიანებს შორის.

„ახლა როცა მე ღობის მიღმა ვარ, როცა ის მაქვს რაც სულ მინდოდა, ვერაფერს განსაკუთრებულს ვერ ვგრძნობ“, – მითხრა მან.
„რა ნაცნობი გრძნობაა,“ – ვფიქრობდი ჩემთვის.

ხშირად ასეა: ზოგი რამ მაშინ ხდება, როცა აღარ გჭირდება. ოღონდ სანამ მოხდება არ იცი რომ აღარ გჭირდება. უკან მიდევნებული ლამპარივით არის.

სხვა ამბავი

ცოტა ადამიანია დედამიწაზე რომელიც ჩემგან დამოუკიდებლად, დროსა და სივრცეში არსებობს და რომელთანაც ჰიპოთეტურად რაღაც საერთო ინტერესები შეიძლება მქონდეს. თუ სადღაც ვიღაცამ სწორედ ისე აღმოაჩინა “Into the Wild” როგორც მე აღმოვაჩინე ერთ საღამოს, მარტო ამიტომ შემიძლია ამ ვიღაცისთვის რაღაც გავაკეთო.
შეიძლება დროის განსაზღვრულ მონაკვეთში არ იყო ბედნიერი. მაგრამ გქონდეს შანსი გახდე. მხოლოდ იმით რომ სხვა გახადო ბედნიერი ცოტახნით. თუნდაც უცნობი.

უფრო სხვა ამბავი

ისტორიულად მეზიზღებიან კოლონიზატორები. ერთადერთი ცრურწმენა რომლისიც მწამს ისაა რომ ოდესმე ინდიელთა წყევლა ყველას უწევს და ყველა ზღავს იმ დანაშუალის გამო რაც ჩაიდინეს.
ერთადერთი სიკეთე რომელიც კოლონიზატორებმა გააკეთეს, აცტეკური სალოცავების დანგრევა და ათი ათასობით ტყვის გამოხსნაა მსხვერპლშეწირვის საშინელი რიტუალისაგან. ერთი გულუბრყვილო კითხვა მღრღნის ბავშვობიდან, თუ აცტეკები თვლიდნენ რომ მათი ღმერთებისთვის ადამიანის მსხვერპლად შეწირვა საუკეთესო იყო, თავად რატომ არ ეწირებოდნენ? ამით ხომ მათი რწმენისამებრ საუკეთესო ადგილს მიიღებდნენ სამოთხეში. მგონი გულისსიღრმეში მათაც არ სჯეროდათ იმის, რასაც სხვებს უქადაგებდნენ. რაც უფრო მეტს ვკითხულობ, ვრწმუნდები, მაიას ტომის ინდიელები არიან ჩემი ფავორიტები.

უფრო სხვა ამბავზე სხვა ამბავი

სადამდე შეუძლია ადამიანს მიტევება, პატიება. ვერასოდეს დავაწესე აქ საზღვრები. წყენა მალე ქრება, არ მავიწყდება, მაგრამ ურთიერთობებში სირთულეს არ აჩენს.

რა უნდა გააკეთო ადამიანმა რომ შენი მსგავსი მილიონობით უსახური მასისგან გამოცალკავდე, ისე არ გაქრე დედამიწიდან როგორც შენამდე მილიარდობით სხეული გამქრალა და როგორც შენს შემდეგაც მილიარდობით გაქრება.

რატომ ვანადგურებთ სიცოცხლეს, რატომ ვწყვეტთ ხიდან ფოთოლს უმიზნოდ და რატომ ვანაკუწებთ?

რატომ არ ვამჩნევთ ჩვენს ირგვლივ მნიშვნელოვან ადამიანებს და რატომ გავრბივართ, რატომ ვეკედლებით ბრჭყვიალა ადამიანებს?

რატომ ვღალტობთ მეგობრებს და თუ ვღალატობთ, რატომ ვცდილობთ თავი ისე მოვაჩვენოთ, თითქოს არ გვიღალატია?

რატომ არ ვამბობთ იმას რასაც ვგრძნობთ და რატომ ვფრთხებით, როცა იმას გვეუბნებიან რასაც გრძნობენ?

რატომ გავრბივართ ადამიანებისაგან ვისაც ვჭირდებით და რატომ მივრბივართ ადამიანებისკენ ვისაც არ ვჭირდებით?

რატომ არ ვაფასებთ მას რაც ჩვენს ცხვირწინაა და რატომ მივილტვით შორეულისკენ?

რატომ ვცხოვრობთ ეჟენი გრანდეს ნაცრისფერი ცხოვრებით როცა შეგვიძლია ვიყოთ ოდისევსები, ულისეები.

საერთოდაც რატომ ვცხოვრობთ სხვისი ცხოვრებით, როცა შეგვიძლია ვიცხოვროთ საკუთარით?

რატომ ვართ პატარა ჯეი გეტსბები?

“ქარის შიგნითა მხარეა ის, რომელიც მშრალია მაშინაც კი, როცა წვიმაში ქარი უბერავს”

ჰორიზონტს მიღმა

ბოლო წუთამდე მეგონა რომ ვერ წავიდოდი. არადა თითქმის სამთვიანი ბათუმში ჩაკეტვის გამო სუნთქვაც კი მიჭირდა. სასწაულები არ ხდება. ორდღიანი უძილობის ხარჯზე ყველაფერი მოვასწარი. თბილისის ამბებს გამოვტოვებ. ყოველჯერზე ეს ქალაქი სიცარიელით მავსებს, საერთოდაც ალბათ ყველაზე არასაჩემო ქალაქია დედამიწაზე. თბილისიდან რვის ნახევარზე უნდა გავსულიყავით, მაგრამ წმინდა ქართულ ამბავში 9-ზე წავედით. როცა არჩევანი გაქვს იმგზავრო უცნობებთან თუ ნაცნობებთან ერთად, 10-დან 8 ალბათ ნაცნობებს აირჩევ. მე იმ დილით უცნობები ავირჩიე.

სულ ვამბობ რომ მოკლე დროში ადამიანის მრავალმხრივ გაცნობა თუ გინდა, მასთან ერთად უნდა იმოგზაურო. მოგზაურობისას შეგიძლია დაინახო ავერსიც და რევერსიც. მერე არჩევანიც იოლია, ან გააგრძელებ ახლადგაცნობილთან ურთიერთობას, ან არა.
მოკლედ იმის თქმას ვცდილობ რომ მთელი ერთი „მარშუტკა“ ადამიანები გავიცანი და მათთან ერთად ორი არაჩვეულებრივი დღე გავატარე.

თბილისის შემდეგ პირველი რემარკა საქართველო-აზერბაიჯანის საზღვარზე მდებარე სოფელ ერისიმედში გავაკეთეთ. ერისიმედში მაღალმთიანი აჭარიდან – ხულოდან და შუახევიდან ჩასახლებული ეკომიგრანტები ცხოვრობენ. ბედის ირონიაა მეწყერს გაქცეულებს ახლა ალაზნის შემოტევასთან უწევთ გამკლავება, მდინარე ყოველდღე რეცხავს ნაპირებს და ორი ქვეყნის საზღვარს ჩვენსკენ, საქარათველოსკენ წევს.

ალაზანი, სოფელ ერისიმედთან

რაღაცნაირად გამიხარდა აჭარლები რომ ვნახე. ამ ბოლო დროს ვატყობ რომ ე.წ. კუთხური მგრძნობელობა არეული მაქვს. კარგად რომ დავფიქრდი ამ თემაზე მივხვდი, 10% ხევსური ვარ, 10% ფშაველი, 10% მთიული, 10% აჭარელი, ისე ზოგადად იმერელი, თუმცა საგვარეულო ფესვები რაჭაში მაქვს :))

გზაზე

ერისიმედიდან ყვარელში წავედით. ღამე ყვარლის ტბაზე გავათიეთ. ვერაფერს იტყვი, ჯადოსნური გარემოა, თუმცა ადამიანის შექმნილი ესთეტიკა ნაკლებად მხიბლავს ხოლმე ასეთ ადგილებში. იმ დღეს რომ ეკითხა ვინმეს ტობაზე ან მწვანე ტბაზე გაღვიძება მერჩივნა. თუმცა წინ ზაფხულია და ამასაც მოვასწრებ.

ყვარლის ტბა

მეორე დღეს თითქმის დაგეგმილ დროს დავადექით შირაქის ველისკენ გზას. თვალუწვდენელი ველები და ჰორიზონტი, რომლის იქეთაც გგონია რომ ცა იწყება. მესამე თუ მეოთხე კლასში ბუნების გაკვეთილზე, მასწავლებელმა ჰორიზონტზე საუბრისას დაახლოებით ასეთი რამ გვითხრა. „როცა მაღალ მთას უყურებ, გგონია რომ თუ მთაზე ახვალ ჰორიზონტს ხელით შეეხები. მაგრამ როცა მთაზე დგები, ხვდები რომ ეს ილუზიაა და შეუძლებელი“. მაოგნებს ხოლმე საკუთარი მეხსიერება. არ შემიძლია აღვწერო რას ვგრძნობდი მაშინ როცა მარშუტკა აღმართზე ადიოდა და მეგონა რომ იმ აღმართის მიღმა ცა იყო.

მაგრამ აღმართს დაღმართი მოსდევს და ერთ-ერთ ასეთ დაღმართზე, ჩვენმა „გიდმა“, გეოგრაფმა და უბრალოდ ძალიან კარგმა ადამიანმა დაინახა კუ. ამ საკითხში კომპეტენტურმა ადამიანებმა თქვეს რომ მიუხედავად იმისა რომ ეს კუ ძალიან ახალგაზრდულად გამოიყურება სადღაც ორასი წლის მაინც იქნება.

ჰელლო

ბევრი ვიარეთ თუ ცოტა ვიარეთ, ცხრა მთა, ცხრა ჰორიზონტი გადავიარეთ და მივადექით ნავთობის საბადოს. იცოდით რომ საქართველოში ნავთობს მოიპოვებდნენ? მე არ ვიცოდი.

რაც უფრო შორს მივდიოდით, ჰოდიზონტი მით უფრო იშლებოდა და უკიდეგანო ხდებოდა. გზად ჭაჭუნას აღკვეთილთან ახლოს, ტარიბანას ველზე ეს საკმევლის ხეები შეგვხვდა. აი ეკლესიებში რომ საკმეველია, სწორედ ამ ხეებისგან მზადდება ეგ კეთილსურნელება.
გზად ბევრი ცხვრის ფარა შეგვხვდა, შირაქი ხომ მეცხვარეთა ველია, მაგრამ ეს ცხვრის ფარა განსაკუთრებული იყო. როგორც ხედავთ ჩიტები და ცხვრები მშვენივრად თანაცხოვრობენ ერთად.

სად იყო და სად არა დალისმთა და წყალსაცავი გამოჩნდა. ეს ცხვრები წყალსაცავის სანაპიროზე ნებივრობდნენ. ერთ-ერთმა ჩვენმა თანამგზავრმა ცხვრები პლაჟზე დაარქვა ამ პეიზაჟს.

დალისმთის წყალსაცავიდან წამოვედით და წავედით ჭაჭუნას აღკვეთილში. მთელი ექსპედიციის განმავლობაში გვაფრთხილებდნენ გიურზების შესახებ. მაგრამ ერთია გაფრთხილება და მეორეა როცა უკვე ფაქტის წინაშე დგები. ზოგადად არაფრის არ მეშინია, გველების მეშინია მარტო. ისე სასტიკად მეშინია რომ შიშის ზედა ზღვარი ჰქვია ამას. მაგრამ შიში დავძლიე და მაინც წავედი. მონაწილეთა ნაწილი მანქანებში დარჩა. ჭაჭუნას აღკვეთილში ვნახე საქართვლეოში ყველაზე მხცოვანი და მრავალტანჯული ვერხვი. ახლა მწყდება გული რომ შიშის გამო სიამოვნება ვერ მივიღე. ფოტოებს კი ვიღებდი, მაგრამ სულ მეგონა რომ საიდანღაც გამოძვრებოდა გიურზა და ზუსტად მე მიკბენდა. ყველაფერი ცუდი მაშინ გამახსენდა, მერე ვიღაცამ თქვა ანტიგიურზინი 4 საათში თუ არ გაიკეთე მოკვდებიო, მოკლედ, ეროვნული, სახალხო ჰორორ ისტორიები იდებოდა გზადაგზა და ყველას ეშინოდა რაც მთავარია. ყველაფერი დამთავრდა იმით რომ ის ტერიტორია ექსპედიციის მონაწილეთა უმრავლესობამ უცნაური მანევრებით დატოვა. აი სირბილსა და ჩქარი ნაბიჯით სიარულს შორის რომ არის, თან რბილ ნიადაგს რომ ახტები და ხმელ ბალახებში მიდიხარ იმ იმედით რომ გიურზას ნაზი კანი აქვს და ხმელ ბალახებში ვერ დაიბუდებს.

მერე დავინახე ცხვრები. ბევრი ცხვრები. ლამის ყველა ცხვარს პორტფოლიო გავუკეთე იმდენი ფოტო გადავიღე, მერე ლაშამ იპოზიორა ცხვრების ფონზე, მერე არც მე ჩამოვრჩი, მერე მძღოლმა საყვირის ფუნქცია აქტიურ რეჟიმში მოიყვანა, მერე მარშუტკაში აღნიშნეს რომ ცხვარი არ დავტოვე ფოტოს გარეშე, მერე დავიძარით და წამოვედით.

ამდენი ვწერე და არაფერი მომიყოლია ადამიანებზე რომლებიც ამ ექსპედიციაში გავიცანი. სხვადასხვა უნივერსიტეტის სტუდენტები იყვნენ. როგორც წესი არაკომუნიკაბელურობას არ ვუჩივი, მაგრამ იმ დილით, როცა ჩვენი ექსპედიცია დაიწყო, დაღლილი და გათიშული ვიყავი. გზაში თანდათან ყველა გავიცანი. სადღაც პატარძეულთან მივხვდი რომ ფანტასტიურ ადამიანებთან ერთად მიწევდა მოგზაურობა. სწორადაც მივხვდი. პირველი დღე ჰო, მაგრამ მეორე უფრო ჰო. ხომ იცით დასასრული უფრო რომ გაახლოვებს ადამიანებთან. თბილისში დაბრუნებისას მართლა ძალიან დამწყდა გული, რომ ამ ადამიანებს ვშორდებოდი. არ ვიცი, აი შანსი რომ მქონდეს მათთან ერთად სადმე წასვლის აუცილებად წავიდოდი. მართლა მთელი ორი დღე, მონოტორულად ჩამესმოდა მძღოლის მისამართით გაგზავნილი თხოვნა-მოთხოვნის ხმა „რამდენი მალოდინე“ ჩართე რა. მძღოლი კიდევ არ რთავდა.

დალისმთა, დალისმთის წყალსაცავი[/caption]

თბილისი, როგორც ყოველთვის ამჯერადაც დროებითი გავლითი ზონა იყო, წავედი ქუთაისში. იმ ღამეს მეძინა სახლში და ეს იყო ყველაზე კარგი ღამე უკანასკნელი სამი თვის მანძილზე. მერე გათენდა, მე ვნახე ის ადამიანები, ვინც ძალიან, ძალიან მიყვარს და არ ვიცი, მემგონი მემილიონედ მივხვდი რატომ მიყვარს ეს ქალაქი ასე ძალიან.

მერე წამოვედი ბათუმში. მახინჯაურს რომ გამოცდები პორტისკენ გზაზე, რაღაცნაირი სუნი დგას ხოლმე. ზღვის სუნი. პორტს რომ მიუახლოვდები, ზღვის, თევზის და ნავთობის სუნი ერთმანეთში ირევა. პორტს გამოსცდები და თევზის, წვიმის და ზღვი სუნი რჩება. შეიძლება ცოტა პათეტიკურად ჟღერს, მაგრამ ამ სუნებს რომ გაარჩევ, მემგონი მაშინ გრძნობ პირველად, როგორ გიყვარს ეს ქალაქი და ადამიანები, რომელიც ამ ქალაქში შენს ცხოვრებაში შეუშვი.

ასეა. ალბათ ცოტა პოლიგამი ვარ.
ბათუმში ახლა წვიმების სეზონია. რამდენიმე კვირა და მზის სეზონი დაიწყება. ქალაქი ხალხით აივსება, ზღვის, თევზის და ნავთობის სუნი ხალხის სუნში აირევა. ბათუმი კი დაელოდება შემოდგომას, წვიმების სეზონს და სითბოს…

ჰო, ვიდეოები არ დამიმონტაჟებია ჯერ. ბევრი საქმე მქონდა. ვერ მოვასწარი. დავამატებ ერთ-ორ დღეში 🙂

Earth Day

კიდევ ერთი წელიწადი

წინა წელი არის აქ :))

იანვარი

იანვრის პირველი ერთი კვირა მეძინა. არანაირი გართობა, ხმაურიანი წვეულებები, არა მეგობრები, მხოლოდ ბებია და ბუხართან ძილი. მძიმე წლის დასასრულს დასვენება მჭირდებოდა. შემდეგ ისევ მთიულეთი, მკაცრი ხევსურული ზამთარი, მძიმე პოლიტიკური ფონი და ზამბარასავით დაჭიმული ნერვები.

იანვარში ერთადერთი დღე მახსოვს, 13 იანვარი. ხეობაში, ღვთისა და კაცისგან მიტოვებულ სოფელში რეპორტაჟის მოსამზადებლად წავედი. მახსოვს რამდენი ვიარე ფეხით, იმიტომ რომ მანქანა იმ სოფლამდე ვერ მივიდა. მახსოვს წინაასახაალწლო სამზადისში ჩართული სოფელი, სადაც მხოლოდ სამი ოჯახი ცხოვრობდა, მახსოვს როგორ დამაღამდა გზაში, როგორ მეშინოდა, ისიც მახსოვს რამდენი ვიტირე იმ ღამით და გადავწყვიტე რომ აღარ შემეძლო. მივხვდი რომ ნორმალური ცხოვრების დაბრუნება მინდოდა, რომელ ცხოვრებაზეც რვა თვის წინ მქონდა ნათქვამი უარი.

თებერვალი

თებერვალი პრინციპში ისეთივე იყო, როგორც იანვარი. მუშაობა, მუშაობა და ბევრი მოგზაურობა ფშავის, ხევის და მთიულეთის სახიფათო გზებზე. ახალი სამუშაოს, ახალი ქალაქის, ახალი გარემოს მოლოდინში გავიდა მთელი თვე. თებერვლის ბოლოს, ქუთაისში დავბრუნდი, ზუსტად ერთი დღით. მეორე დღეს მატარებელში ჩავჯექი და ბათუმში წავედი. მიუხედავად იმისა რომ ვიცოდი, ქვეყნის ერთ-ერთ საუკეთესო გაზეთად მიჩნეულ გაზეთში მივდიოდი სამუშაოდ მაინც შემეშინდა, როცა კონტრაქტი მომცეს გასაცნობად და ხელმოსაწერად. ნახევარი საათი, ვკითხულობდი, ვფიქრობდი, ვკითხულობდი ვფიქრობდი, მერე ხელი მოვაწერე. იმ გადაწყვეტილებებს შორის, რაც კი ოდესმე მიმიღია, ერთ-ერთ სწორ გადაწყვეტილებად მიმაჩნია ეს გადაწყვეტილება.

მარტი

მარტში არ მახსოვს რამდენჯერ გადავკვეთე საქართველო აქეთ-იქით. შემიძლია ვთქვა რომ ბევრჯერ. 2012 წელს, მარტის დასაწყისში პირველად ჩავხედე თვალებში სიკვდილს. მარტის ბოლოს მეორედ. მსგავსი შეგრძნება, წამში გაანალიზება რომ შეიძლება ეს კადრი ბოლოა რასაც ხედავ, კიდევ რამდენჯერმე განმეორდა მთელი წლის განმავლობაში. მარტში და მის შემდეგ, კიდევ ერთი თვე მძულდა ბათუმი. კვირაში ერთხელ, ვიცვლიდი ბინას, სამსახურში გამუდმებით საპირფარეშოში ვიკეტებოდი და ვტიროდი, კვირაში ორჯერ დავდიოდი ქუთაისში, საბანაოდ და ტანსაცმლის გასარეცხად. შეიძლება ითქვას, მთელი მარტი „მარშუტკაში“ გავატარე.

პირველი ფოტო, რომელიც ბათუმში გადავიღე

აპრილი

აპრილშიც გზაში ვიცხოვრე. მაღალმთიანი აჭარა შემოვიარე. გაზაფხულმა, ზამთრისგან თავის დაღწევის სიხარულმა და პატარ-პატარა ცვლილებებმა, მიმიყვანა იმ დასკვნამდე, რომ თუ ადამიანი რთულ პერიოდს გაუძლებს, ბოლოს დასახულ მიზანს აუცილებლად მიაღწევს. აპრილში კიდევ ერთხელ შევიცვალე ბინა და პორტთან ახლოს გადავედი. პატარა, თევზის სუნით გაჟღენთილ ქუჩაზე ვცხოვრობდი.

იმდენად ვერ ვიტანდი იმ ადგილს, სახლში გვიან მივდიოდი, დილას, როგორც კი მეღვიძებოდა, ვდგებოდი, და სანაპიროზე გავდიოდი. ის თვენახევარი, რაც იქ ვცხოვრობდი იმით იყო მნიშვნელოვანი რომ დღე ვყიდულობდი წიგნებს, რომელსაც, დილაობით, სამი-ოთხი საათი სანაპიროზე ვკითხულობდი.

ჰო, კიდევ, აპრილში ჩემი დაბადების დღე იყო. როგორც წესი, არასდროს აღვნიშნავ ხოლმე. 26-ე დაბადების დღესაც მთელი დღე ვმუშაობდი, საღამოს დასალევად წასვლას მინდოდა, მაგრამ არავის ეცალა. ამიტო წავედი სახლში, გზად გუდვილში კრუასანი და ლუდი ვიყიდე. მერე სახლში, რომელიც თევზისსუნიან ქუჩაზე იდგა, ამ კრუასანზე ერთი სანთელი ავანთე, ჩემს თავს დაბადების დღე თავად მივულოცე. ლუდს მჟავე გემო ჰქონდა. ისეთივე როგორიც იმ დღეს… გვიან ღამით მთელი დღის ნაგროვებ მესიჯებს ჩავუჯექი და მივხვდი, რა სწორად მოვიქეცი რომ ფეისბუქზე დაბადების დღის თარიღი შევცვალე. ყველაზე მაგარი შეგრძნებაა როცა დაბადების დღეს ის ადამიანები გილოცავენ ვისაც უყვარხარ, ვისაც ახსოვხარ, ვისთვისაც მნიშვნელოვანი ხარ. მნიშვნელობა არა აქვს ასეთი ადამიანი ათია თუ ოცი. მთავარია რომ ისინი არსებობენ და მათ ყოველთვის ახსოვხარ.

მაისი

მაისიც მოგზაურობის იყო. დავდიოდი…დავდიოდი…დავდიოდი. მაისში აღმოვაჩინე ულამაზესი სოფელი თაგო. თუ არსებობს ადგილები, რომელიც სიცოცხლეში აუცილებლად უნდა ნახო, თაგო მათ შორისაა. მაისში როგორც იქნა ვიპოვე სასურველი ბინა, ვიგრძენი რომ შემიყვარდა ბათუმი, საერთოდ მაისი პოზიტივი იყო.
მაისში სხვა ამბებთან ერთად ისიც მოხდა რომ პირველად გამოვცადე რა არის დრიფტი. ვერანაირ შეგრძნებას ვერ შევადარებ. სხეულს ვერ გრძნობ, გული გივარდება და ადრენალინი ტვინს გითიშავს. მოკლედ, მაგარი იყო. მემგონი მომავალ წელსაც გავიმეორებ :))

ივნისი

არ მახსოვს
მგონი სულ წვიმდა. თუ არ წვიმდა. მოკლედ არ მახსოვს. ისევ დავდიოდი აქეთ-იქით.

ივლისი

ყველაზე წარმატებული თვე იყო. მიუხედავად იმისა რომ ბევრი ვინერვიულე და ვიწვალე ჩეხეთის ვიზის მისაღებად, მაინც შევძელი. ერთი კვირა პრაღაში, საუკეთესო რამ იყო იმ ამბებს შორის რაც წელს მოხდა ჩემს ცხოვრებაში. ამ ერთმა თვემ მასწავლა, რომ თუ არ გავრისკავ, ვერაფერს საინტერესოს ვერ მივიღებ ცხოვრებისგან. პრაღაში მარტო წავედი. ერთი შეხედვით ამაში არაფერია უცნაური, მილიონობით ადამიანი მარტო დადის დედამიწაზე აქეთ-იქით. მაგრამ როცა შენი ტვინი ინგლისურად შენელებულად აზროვნებს, როცა ერთი წინადადების ასაწყობად, მინიმუმ 3 წუთი გჭირდება, პრაღაში მარტო წასვლა არც თუ ისე გონივრული გადაწყვეტილებაა. მაგრამ მე ვთქვი რომ შევძლებ. და შევძელი კიდეც. პრაღაზე ბევრი დავწერე აქ და აქ.

რა თქმა უნდა ხიფათის გარეშე არც იქ მოგზაურობას ჩაუვლია, მაგრამ გაცილებით ამაყი ვარ ახლა. მოკლედ, გარისკვა და მერე ამ რისკით მიღებული სიამოვნებით ტკბობა ვისწავლე. ფანტასტიური იყო.

ამ დღეს მივხვდი რომ ცხოვრებაში ყველაფრის მიღწევა შეიძლება, აბსოლიტურად ყველაფრის, მთავარია გინდოდეს

აგვისტო

დაიწყო იმით რომ ვკვდებოდი. სოფელში, მდინარეზე ვიყავი. კლდიდან გადავხტი. მახსოვს რომ ვიხრჩობოდი. ვიყავი ფსკერზე და ვცდილობდი ზედაპირზე ამოვსულიყავი. არანაირი კინოკადრები, ერთადერთი რაზეც ვფიქრობდი იყო როგორმე ზედაპირზე ავსულიყავი. ჩემმა ძმამ გადამარჩინა. მადლობა გიო.

ასევე აგვისტოში, ცხოვრებაში პირველად და უკანასკნელად ვიყავი ზღვაზე. მივხვდი რომ ზღვა იმაზე მეტად მძულს, ვიდრე აქამდე მძულდა. არ მიყვარს მშვიდი, მზიანი და მლაშე ზღვა. ზღვა რომელიც მიყვარს, ასეთია. ვისაც ასეთი ზღვა არ გინახავთ, გეტყვით რომ არაფერი იცით ზღვის შესახებ 🙂

სექტემბერი

არც კი ვიცი, სექტემბერში ვინმე იყო ბედნიერი? ვინმე, ვინც საქართველოში ცხოვრობდა. ჩემს ირგვლივ ასეთი ადამიანები არ მოიძებნებიან. ყველაზე სტრესული და რთული თვე იყო. 25 რთული დღე, როცა თითქმის არ მეძინა, დავდიოდი ბევრს, სხვადასხვა რეგიონში. ეს იყო თვე, როცა ნიუსების გარდა არაფერი წამიკითხავს, ფილმი არ მინახავს, მუსიკისთვის არ მომისმენია, არ დამისვენია, თვე რომელიც ყველაზე რთული იყო. მარტო ჩემთვის არა. ყველა ადამიანი ჩემს ირგვლივ ასე იყო. არ მინდა რომ ოდესმე ის გადავიტანო, რაც იმ ერთ თვეში გადავიტანე.

წელს სექტემბერში ერთ რამეს მივხვდი, ამ ქვეყანაში დაბადება, უკვე სასჯელია. არაფერში არ ვარ დარწმუნებული ისე, როგორც ამაში.

ოქტომბერი

ოქტომბერში დავრწმუნდი იმაში და საკუთარ თავს პირობა მივეცი რომ თუკი ოდესმე შვილი მეყოლება, მას ამ საზოგადოებაში არ გავზრდი. ჯერ არ ვიცი სადაა ის ქვეყანა, სადაც ცხოვრება მინდა, მაგრამ ზუსტად ვიცი, ჩემს შვილს არ გავწირავ იმისთვის რომ იმ ქვეყანაში იცხოვროს, რომელი ქვეყანაც ასე მიყვარს, მაგრამ რომელი ქვეყანაც ყოველდღე გკლავს. რომლის საზოგადოებაც, ყველაზე ცუდი საზოგადოებაა იმ საზოგადოებებს შორის რომლის შესახებაც რამე ვიცი. ოქტომბერში გამუდმებით ვსვამდი კითხვას, სად არიან კარგი ადამიანები? პასუხი დღემდე არ მაქვს. რა არ დამავიწყდება ცხოვრებაში არასდროს? პირველი ოქტომბრის ღამე. ხმის დათვლის პროცესი, პირველი, ორი, სამი ბიულეტენი 41 ნომრით… და ვიღაცის ხმა ზურგიდან, დამთავრდა. მერე სადღაც, 10 წუთიანი სიმშვიდე და ეროვნული მარაზმის დასაწყისი. როგორ ზეიმობდნენ გარეთ, როგორ ზეიმობდნენ შიგნით, როგორ დაიწყო ერთ-ერთი მომავალი მაღალჩინოსნის ნათესავმა უკვე თანამდებობების განაწილება. როგორ მძულდა იმ მომენტში ყველაფერი.. მაშინ ვფიქრობდი და ახლაც იმ აზრზე ვარ, რომ ამ საზოგადოებას მომავალი არ აქვს. ის ვერასოდეს განვითარდება, იმიტომ რომ ეს საზოგადოება ისევ თავის მსგავს საზოგადოებას გაზრდის და თავს ვერასდროს დააღწევს იმ მოჯადოებულ წრეს, რომელ წრეზეც დიდი ხანია დავდივართ. ოქტომბერში მე მივხვდი რომ ამ ქვეყანაში სისტემა კი არა, სახელები და სახეები იცვლება მხოლოდ. იდეოლოგია, მიდგომა, ყველაფერი უცვლელი რჩება.

ოქტომბერი დაგვირგვინდა იმით რომ ეპისკოპოსმა პოლიციაში მიჩივლა. რა და როგორ იყო აქ მიწერია. მაშინ ვთვლიდი რომ არაფერი უნდა მეთქვა იმის შესახებ რა განვიცადე. მხოლოდ მშრალი ტექსტი და არაფერი სხვა. სასულიერო სასწავლებელში სწავლისას ერთ სემინარიელთან ვმეგობრობდი. ბევრს ვლაპარაკობდით ხოლმე. ბერობას აპირებდა, მაგრამ მერე გადაიფიქრა. დღეს ის ერთ-ერთი წარმატებული ადამიანია მათ შორის, ვისაც ვიცნობ. როგორ გავუძელი იმას რაც ეპისკოპოსმა, უმაღლესმა სასულიერო პირმა დამიშავა? როგორ შევძელი საკუთარი ტკივილისგან დისტანცირება? იმ ისტორიის წყალობით, რომელიც ჩემმა სემინარიელმა მეგობარმა მომიყვა და რომლის გაზიარების უფლებაც არ მაქვს. როცა მას ვუსმენდი მივხვდი, ცხოვრებაში იმაზე დიდი საშინელებებიც ჩაუდენიათ სასულიერო პირებს სხვა ადამიანების მიმართ ვიდრე მე დამემართა. მან შეძლო ეპატიებინა, იმ ღმერთის სახელით, რომელი ღმერთის ცნებებიც დაივიწყეს ჩვენმა სასულიერო პირებმა. მეც ვაპატიე.

ერთი რამ შემიძლია ვთქვა. ოქტომბერი იყო ძალიან მნიშვნელოვანი თვე ჩემს ცხოვრებაში. ერთ თვეში ერზეც და ბერზეც მყარი შეხედულება ჩამომიყალიბდა. ყველაფერი მე გადამხდა, ყველაფერი საკუთარ თავზე ვიწვნიე. მე ქრისტიანი ვარ, მაგრამ გადავწყვიტე რომ აღარ ვივლი ეკლესიაში.

ნოემბერი

რა მოხდა ნოემბერში?
არც კი მახსოვს. ვმუშაობდი, ვკითხულობდი ბევრს, ვისვენებდი, ვნახულობდი ფილმებს და ვუსმენდი მუსიკას. დილაობით დავდიოდი ზღვაზე. ვუსმენდი, მისმენდა. მოკლედ კარგად ვიყავი.

Sweet November

დეკემბერი

მიუხედავად იმისა რომ ჯერ არ დამთავრებულა, მაინც ბევრი რამ მოხდა. მოხდა ის რომ ჩემს შორსმიმავალ გეგმებზე ფოკუსირება მოვახდინე, აღმოვაჩინე რომ ინგლისურად წინადადების გასამართად სამი წუთის ნაცვლად ერთი წუთი მჭირდება. ჩავრთე ახალ პროექტში, მართალია ამის გამო კვირაში 5-ის ნაცვლად 6 დღის მუშაობა მომიწევს, მაგრამ ეგ არაფერი, მომწონს კიდეც. მივიღე პირველი კონტრაქტი, როგორც ფოტოგრაფმა. ძალიან ხმამაღალი ნათქვამი გამოდის, საკუთარი თავისთვის ფოტოგრაფის დარქმევა მიჭირს. მგონი ეს შეამჩნიეს და წამდაუწუმ მეკითხებიან, დარწმუნებული ხარ რომ შეძლებ? მე პასუხის ნაცვლად თავს ვაქნევ, გულში კი ვფიქრობ, რომ იცოდეთ რამდენი რამ შევძელი…

დეკემბერში საბოლოოდ გავარკვიე ურთიერთობები. ყველა მხრივ. ზოგადად ამ მხრივ ყველაზე უცნაური წელი იყო. მთელი წლის განმავლობაში იმდენი ვინმე მომწონდა ბოლოს სათვალავი ამერია. ბოლოს ისე მოხდა რომ ორი ერთდროულად მომწონდა. სულ ბოლოს კი როცა მივხვდი რომ წამიერ გატაცებებს რეალურად ზიანი მოჰქონდა, დროს მართმევდა, რომელიც შემეძლო სწავლისთვის დამეთმო, ავდექი და ვუთხარი. ყველაფერი დალაგდა. გაქრა და დამშვიდდა. მე მჯერა რომ ჩვენი მომავალი ჩვენსავე ხელშია. გადაწყვეტილებები, რომელსაც ვიღებთ, ცვლის მას, უარესობისკენ, ან უკეთესობისკენ.

წელს მივხვდი რომ არ არსებობს მზა რეცეპტები, როგორ უნდა იცხოვრო. ცხოვრება თავგადასავალია, იმისდამიხედვით როგორი ადამიანი ხარ, ან ბოროტი გმირი ხარ ამ თავგადასავალში, ან კეთილი.

გასული წელი მაჰათმა განდის ფრაზით დავიწყე. მთელი წელი რასაც ვაკეთებდი, სწორედ ამ შეგრძნებით ვაკეთებდი: „ცხოვრებაში რაც არ უნდა გააკეთო, უმნიშვნელო იქნება, მაგრამ უნდა გააკეთო“.

წელს, წლის ბოლოს განდის კიდევ ერთი ფრაზა აღმოვაჩინე, რომელიც მომავალი წლის და ცხოვრების ინსპირაციად მექცა. „You may never know what results come of your actions, but if you do nothing, there will be no results“.

მე ვიცხოვრებ იმ შეგძნებით ისევ რომ „Whatever you do will be insignificant, but it is very important that you do it“ და მაინც ყველაფერს გავაკეთებ, იმიტომ რომ ჩემს ნაცვლად არავინ გააკეთებს. იმიტომ რომ მე უნდა გავაკეთო.

გასული წლის შემაჯამებელი პოსტის ბოლოს რაც დავწერე ამიხდა. ტრადიციას არც ამჟამად დავარღვევ და დავწერ:
2013 წელს ერთი სურვილი მაქვს, ვისწავლო ოქსფორდში.

რაც მინდოდა ყველაფერი მაქვს ამ ეტაპზე, ახლა ეს სურვილი მაქვს და ვიცი რომ ვისწავლი.

აღშფოთებულ-შეშფოთებული პოსტი

აღშფოთებული ვარ

უფრო მეტად შეშფოთებული

საქართველოს ახლადარჩეულ პარლამენტში გარემოს დაცვისა და ბუნებრივი რესურსების კომიტეტს ზურაბ ზვიადაური უხელმძღვანელებს.

ადამიანი რომლის გამოცდილება ამ სფეროში თურმე ისაა რომ ხევსურია და ბუნება უყვარს.

რა გამოცდილება ან განათლება გაქვთ გარემოს დაცვის სფეროში?

როგორც ყველა ადამიანი, მე ვარ საქართველოს მოქალაქე. ვარ ხევსური – მიყვარს ბუნება. ვფიქრობ, რომ ამ საქმეს კარგად გავუძღვები.

წყარო: ინტერვიუ პარლამენტის გარემოს დაცვისა და ბუნებრივი რესურსების კომიტეტის თავმჯდომარესთან, ზურაბ ზვიადაურთან

P.S. ხაჩიძე, წამოიღე დოლი და წამოდი :დ

ფოტო ფაქტები

ღია ბიბლიოთეკა ბათუმში

გუშინ ბათუმში პალიტრა მედიამ ბათუმში ახალი პროექტი “ბიბლიოთეკა ღია ცის ქვეშ” დაიწყო. პლაჟზე სპეციალური ღია თაროები დაიდგა, რომლებზეც “გამომცემლობა პალიტრა L-სა” და პროექტ “მაკულატურიდან” “გადარჩენილი წიგნებია” განთავსებული.

ნებისმიერ მსურველს შეუძლია მივიდეს, სასურველი წიგნი აირჩიოს და წაკითხვის შემდეგ უკან დააბრუნოს. ამასთან თუ სურვილი გაქვთ ბიბლიოთეკის გამდიდრებაზეც შეგიძლიათ იზრუნოთ და ბიბლიოთეკას წიგნები აჩუქოთ.

ღია ბიბლიოთეკა ბათუმში სეზონის ბოლომდე უმასპინძლებს დამსვენებლებს.

შვებულება რომ მქონდეს,ზღვა რომ მიყვარდეს ან პლაჟზე ნებივრობა, ეს პროექტი ზუსტად საჩემო იქნებოდა. თქვენ კი ზღვის და კითხვის მოყვარულებს სასიამოვნო დასვენებას გისურვებთ.

წიგნისთვის დრო და ადგილი ყოველთვის მოიძებნება!

This slideshow requires JavaScript.