„ქალი თავისი ცხოვრების პირველ ნახევარში შვილებს აჩენს, მეორეში კი კლავს და მარხავს საკუთარ თავს ან ახლობლებს. საკითხავი მხოლოდ ის არის, როდის იწყება ეს მეორე ნახევარი“.
მილორად პავიჩი
„მთავარი ის კი არ არის რას გრძნობ,
მთავარია შეგწევს თუ არა საიმისო ძალა გრძნობებს მოერიო“.
მე
თუ გრძნობების გონებით მართვა შეგიძლია ეს ნიშნავს რომ ის მთავარი და მნიშვნელოვანი გრძნობა, რომლის განცდის გარეშე სიკვდილიც დედამიწაზე ფუჭად დაკარგულ წლებს, უფრო მეტიც არ არსებობას ნიშნავს, ჯერ არ განგიცდია.
და თუ ეს ის მთავარი არ იყო, მაშინ სანერვიულოც არაფერია.
პატარა ქალაქის სანაპიროზე, ზუსტად იმ მონაკვეთში, სადაც მდიდრული სასტუმროს კერძო პლაჟის ღობე შუაზე ჰყოფდა სანაპიროს და ზღვარს ავლებდა ადამიანებს შორის, ვსეირნობდი ახლადგაცნობილ, მაგრამ მაინც უცნობ ადამიანთან ერთად და ფოტოებს ვუღებდი.
მოგვიანებით ის გოგო მიყვებოდა, წლების მანძილზე როგორ სურდა იმ ღობის მიღმა აღმოჩენილიყო რომელი ღობეც ზღვარს ავლებდა მასა და უცნობ ადამიანებს შორის.
„ახლა როცა მე ღობის მიღმა ვარ, როცა ის მაქვს რაც სულ მინდოდა, ვერაფერს განსაკუთრებულს ვერ ვგრძნობ“, – მითხრა მან.
„რა ნაცნობი გრძნობაა,“ – ვფიქრობდი ჩემთვის.
ხშირად ასეა: ზოგი რამ მაშინ ხდება, როცა აღარ გჭირდება. ოღონდ სანამ მოხდება არ იცი რომ აღარ გჭირდება. უკან მიდევნებული ლამპარივით არის.
სხვა ამბავი
ცოტა ადამიანია დედამიწაზე რომელიც ჩემგან დამოუკიდებლად, დროსა და სივრცეში არსებობს და რომელთანაც ჰიპოთეტურად რაღაც საერთო ინტერესები შეიძლება მქონდეს. თუ სადღაც ვიღაცამ სწორედ ისე აღმოაჩინა “Into the Wild” როგორც მე აღმოვაჩინე ერთ საღამოს, მარტო ამიტომ შემიძლია ამ ვიღაცისთვის რაღაც გავაკეთო.
შეიძლება დროის განსაზღვრულ მონაკვეთში არ იყო ბედნიერი. მაგრამ გქონდეს შანსი გახდე. მხოლოდ იმით რომ სხვა გახადო ბედნიერი ცოტახნით. თუნდაც უცნობი.
უფრო სხვა ამბავი
ისტორიულად მეზიზღებიან კოლონიზატორები. ერთადერთი ცრურწმენა რომლისიც მწამს ისაა რომ ოდესმე ინდიელთა წყევლა ყველას უწევს და ყველა ზღავს იმ დანაშუალის გამო რაც ჩაიდინეს.
ერთადერთი სიკეთე რომელიც კოლონიზატორებმა გააკეთეს, აცტეკური სალოცავების დანგრევა და ათი ათასობით ტყვის გამოხსნაა მსხვერპლშეწირვის საშინელი რიტუალისაგან. ერთი გულუბრყვილო კითხვა მღრღნის ბავშვობიდან, თუ აცტეკები თვლიდნენ რომ მათი ღმერთებისთვის ადამიანის მსხვერპლად შეწირვა საუკეთესო იყო, თავად რატომ არ ეწირებოდნენ? ამით ხომ მათი რწმენისამებრ საუკეთესო ადგილს მიიღებდნენ სამოთხეში. მგონი გულისსიღრმეში მათაც არ სჯეროდათ იმის, რასაც სხვებს უქადაგებდნენ. რაც უფრო მეტს ვკითხულობ, ვრწმუნდები, მაიას ტომის ინდიელები არიან ჩემი ფავორიტები.
უფრო სხვა ამბავზე სხვა ამბავი
სადამდე შეუძლია ადამიანს მიტევება, პატიება. ვერასოდეს დავაწესე აქ საზღვრები. წყენა მალე ქრება, არ მავიწყდება, მაგრამ ურთიერთობებში სირთულეს არ აჩენს.
რა უნდა გააკეთო ადამიანმა რომ შენი მსგავსი მილიონობით უსახური მასისგან გამოცალკავდე, ისე არ გაქრე დედამიწიდან როგორც შენამდე მილიარდობით სხეული გამქრალა და როგორც შენს შემდეგაც მილიარდობით გაქრება.
რატომ ვანადგურებთ სიცოცხლეს, რატომ ვწყვეტთ ხიდან ფოთოლს უმიზნოდ და რატომ ვანაკუწებთ?
რატომ არ ვამჩნევთ ჩვენს ირგვლივ მნიშვნელოვან ადამიანებს და რატომ გავრბივართ, რატომ ვეკედლებით ბრჭყვიალა ადამიანებს?
რატომ ვღალტობთ მეგობრებს და თუ ვღალატობთ, რატომ ვცდილობთ თავი ისე მოვაჩვენოთ, თითქოს არ გვიღალატია?
რატომ არ ვამბობთ იმას რასაც ვგრძნობთ და რატომ ვფრთხებით, როცა იმას გვეუბნებიან რასაც გრძნობენ?
რატომ გავრბივართ ადამიანებისაგან ვისაც ვჭირდებით და რატომ მივრბივართ ადამიანებისკენ ვისაც არ ვჭირდებით?
რატომ არ ვაფასებთ მას რაც ჩვენს ცხვირწინაა და რატომ მივილტვით შორეულისკენ?
რატომ ვცხოვრობთ ეჟენი გრანდეს ნაცრისფერი ცხოვრებით როცა შეგვიძლია ვიყოთ ოდისევსები, ულისეები.
საერთოდაც რატომ ვცხოვრობთ სხვისი ცხოვრებით, როცა შეგვიძლია ვიცხოვროთ საკუთარით?
რატომ ვართ პატარა ჯეი გეტსბები?
“ქარის შიგნითა მხარეა ის, რომელიც მშრალია მაშინაც კი, როცა წვიმაში ქარი უბერავს”
მოხეტიალეს 緑 ბლოგი 